Frumvarpið byggist á endurskoðum á þeim ákvæðum laga um opinber skjalasöfn sem lúta að gjaldtökuheimildum og gjaldskrám opinberra skjalasafna. Í gildandi lögum er ýmist kveðið á um að ráðherra setji gjaldskrá, að Þjóðskjalasafn setji gjaldskrá sem ráðherra staðfesti eða að ráðherra ákveði gjald fyrir tiltekna þætti í starfsemi Þjóðskjalasafns í reglugerð. Þá eru ákvæði um gjaldtöku héraðsskjalasafna rýr og óskýr. Megintilgangur frumvarpsins er að gera skýrari þau ákvæði laganna sem varða gjaldskrá og gjaldtöku opinberra skjalasafna. Annars vegar er þar átt við gjöld sem Þjóðskjalasafn Íslands innheimtir af þeim sveitarfélögum sem skila gögnum til safnsins en reka ekki héraðsskjalasafn og gildir hið sama þegar héraðsskjalasafn hættir starfsemi. Hins vegar er átt við gjöld sem öllum opinberum skjalasöfnum er heimilt að innheimta af viðskiptavinum sínum fyrir veitta þjónustu. Í þessu skyni er í fyrsta lagi lagt til að gildandi ákvæði laganna um gjaldtöku opinberra skjalasafna verði uppfærð með það fyrir augum að útskýra betur fyrir hvað má innheimta gjald, í öðru lagi að ný ákvæði bætist við lögin um tilteknar gjaldtökuheimildir og í þriðja lagi að eitt samræmt gjaldskrárákvæði bætist við lögin þar sem vísað er til þeirra ákvæða í lögunum sem varða þætti sem heimta má gjald fyrir samkvæmt gjaldskrá.

Með frumvarpinu er jafnframt lagt til að orðalag 1. mgr. 15. gr. laganna breytist þannig að gert verði að meginreglu að gögnum skuli skilað til opinberra skjalasafna á því formi sem þau verða til á, sem felur í sér í reynd að í fyrsta sinn verður lögfest meginregla um rafræn skil, enda verður yfirgnæfandi meirihluti gagna í íslenskri nútímastjórnsýslu til á rafrænu formi.